Het verhaal van Christine, bezielster van m’Isola

Afscheid nemen van iets of iemand die erg betekenisvol is in je leven, is vaak heel erg moeilijk. Je zoekt een weg om het verlies en je verdriet een mild, aanvaardbaar plaatsje te geven. Je zoekt naar manieren om weer vooruit te kunnen, naar houvast om weer te kunnen leven. En ondertussen draait de wereld verder.

Ik ben Christine Derycke, trotse mama van vijf prachtige kinderen waarvan twee sterrenkindjes.

Jarenlang was ik op zoek om het verlies van mijn twee dochtertjes een plek te kunnen geven. Ik was op zoek naar rust, in mijn hoofd en in mijn hart. De bekommernissen van het dagelijkse leven waren een goed excuus om daar nooit echt tijd voor te maken en zo bleven het verdriet en de pijn onderhuids sluimeren.

Tijdens een tiendaagse retraite in de Sinaïwoestijn ontdekte ik stapstenen die me verder brachten in mijn verliesverwerking. Het isolement in de natuur zorgde voor een heel mooie en intense confrontatie met mezelf, mijn pijn en mijn verdriet.

Zo ontstond het idee om zelf een plek te creëren waar anderen zich even van de buitenwereld kunnen afzonderen en die hen de ruimte biedt om opnieuw rust en veerkracht te vinden.